De viering van een jubileum, een mijlpaal waarbij het feestvarken in het zonnetje wordt gezet, zorgt meestal voor een nare smaak in mijn mond. Alleen de combinatie feest en varken voedt mijn tegenzin al en dan ook nog een zonnetje waar een milde zomerregen meestal toepasselijker is. Belicht worden door een schijnwerper met kwaliteiten en de angstvallige vermijding van kritiek, is het kenmerk van de viering. Een gênant onderdeel vormt de toespraak omdat de spreker, de toegesprokene en de genodigden weten dat er sprake is van een sentimentele schijnvertoning. Kitsch van de bovenste plank en in zijn zuiverste vorm.

Deze schijnheiligheid wordt prachtig verbeeld in een sketch van Theo Maassen waarin hij collega Henk toespreekt. Na een overdaad aan loftuitingen krijgen weerzin en jalousie de overhand. De kostelijke weergave van ongemak is op Youtube te bekijken; een aanrader.

Een jubileum berooft de jubilaris op feestelijke wijze van perspectief. Zijn verleden wordt gekoesterd en gevierd alsof heden en toekomst niet bestaan. Omdat resultaten uit het verleden geen garantie voor de toekomst zijn is benoeming zinloos. Verwachtingen en waarden, plannen en mogelijkheden en de bijdrage van de jubilaris daaraan moeten centraal staan en een cadeau of bonus moet de status hebben van een aanmoediging in plaats van een beloning voor bewezen diensten.

Deze column staat in de vijfentwintigste editie van dit magazine; een jubilaris vereert met een jubileumuitgave. De verleiding is groot om daarin terug te blikken op de eerdere publicaties, maar het zal niet verbazen dat ik mij liever verdiep op de waarde nu en in de toekomst.

Een digitaal magazine, aangevuld met een papieren versie, over de wijk Oudorp heeft potentie. In de afgelopen periode is hard gewerkt aan een modern vormgegeven magazine die het samenleven en de onderlinge contacten in onze wijk bevordert door simpelweg te informeren over wat er te doen is. Als het magazine daaraan voldoet heeft het waarde en toekomst en moet het redactionele werk voortgaan.

Zelfgenoegzaam achterover hangen en tevreden zijn over onze vrijwillige bijdrage aan de zelfverklaarde wijkglossy is er wat mij betreft niet bij. Het tot stand brengen van het magazine is een verdienste op zich, maar vrij nutteloos als het niet of weinig gelezen wordt. En dat laatste is de achilleshiel van het publiceren. Oudorpertijden wordt gewaardeerd door zijn lezers, maar dat mogen en kunnen er meer zijn; een uitdaging en een cadeau voor deze jubilaris met zijn veelbelovende toekomst.

Leen