H. LAURENTIUS

De stad ontwaakte uit zijn roes en straten begonnen zich langzaam te vullen. Bristol strekte zich voor ons uit maar we wisten de bezienswaardigheden niet te vinden. Dolend langs haar randen hoorden we plots kerkklokken luiden zoals op hoogtijdagen in het verleden. Meerdere klokken tegelijk en wel een kwartier lang veroorzaakten een geluidsoverlast van jewelste, alles met de bedoeling gelovigen bijeen te roepen voor de dienst.

Afgaand op het geluid vonden we de oude stad en als vanzelf begaven we ons naar de deuren van de kerk. De klokken dwongen tot binnentreden maar vooral gewekte nieuwsgierigheid bracht ons tot de kerkbanken.

Tussen de oude muren ontrolde zich een filmische scene. Een onooglijke misdienaar, gekleed in een versleten toog en superplie, leek voortgestuwd te worden door het processiekruis in zijn handen. Devoot passeerde hij ons van achteruit de kerk. Hij deed denken aan een middeleeuwse magiër met in zijn gevolg een al even versleten priester die een enorme bijbel meezeulde. De hele ceremonie lang fixeerden mijn ogen zich op de magiër, aangetrokken door zijn bizarre voorkomen.

De kerk was verder nagenoeg leeg. Het gebeier had slechts tien gelovigen getrokken die allen vrijwilligers binnen de parochie bleken te zijn. De teloorgang van het instituut werd die ochtend gepresenteerd…

Een maand eerder waren we getuige van de hoogmis van het katholicisme boven de grote rivieren. De Sint Jans Processie in Laren toonde zich in volle glorie in de straten, inclusief bisschop, bruidjes, vaandeldragers, leden van het broederschap en muziekkapellen. In wolken wierook passeerde de stoet de massaal toegestroomde toeschouwers. Wat opviel was dat er meer mensen langs de kant stonden dan er meeliepen. De processiegangers waren voor het merendeel op hoge leeftijd, terwijl achter de dranghekken voornamelijk nieuwsgierigen van middelbare en jongere leeftijd stonden. Latijnse liederen als het Credo of Tantum Ergo ingeleid door een kapel galmden langs de winkelpuien.

Bevangen door nostalgie drongen beelden van de feestdag uit mijn jeugd zich aan mij op. Meelopen in de stoet, familie uit verre streken die langskwam, mijn moeder die ons lievelingseten serveerde en laat naar bed. Vergane glorie maar hartverwarmende beelden.

Beide confrontaties met het tanende geloofsleven riep de vraag bij me op hoe het daarmee gesteld is in Oudorp. De Heilige Laurentius, het katholieke baken op de Herenweg vormt hier de spil van het plaatselijk geloofsleven. Ik ga op onderzoek uit en kom erop terug in mijn volgende column, beloofd!