Het circus is in mijn herinnering omgeven door magie. Ik vergaapte mij aan acrobaten, dompteurs, illusionisten en clowns. Zij zetten mijn fantasie in de hoogste versnelling door met doodsverachting letterlijk en figuurlijk te balanceren op de rand van de afgrond. Vooral koorddansers benamen mij de adem. Zij demonstreerden wat onmogelijk leek. Zeker voor iemand als ik die het destijds al moeilijk vond om over een biels te lopen. Dansen over de lijn waarmee het koord de tent doorsneed grensde voor mij aan het onmogelijke, gelijk een wonder.

De act in het circus wordt overtroffen door dansers die met ware doodsverachting de afstand tussen wolkenkrabbers afleggen of watervallen en kloven overbruggen. Op die momenten zie ik mijzelf staan op een koord in een poging één meter te overbruggen; een gevalletje van balanceren tussen angst en vrees.

Datzelfde gevoel dringt zich aan mij op door het nieuws vandaag de dag. Het doet soms geloven dat de wereld, de natuur, de politiek, de mensen, alles en iedereen uit balans is geraakt. Soms is de val al ingezet en bij gebrek aan vangnet, eindigt dat onvermijdelijk in een doodsmak op de klippen van het voorspelde onheil.

Wat mij dan helpt is mij te concentreren op de theorie achter het koorddansen. Langzaam starten, rustig blijven, gedachten richten op het zwaartepunt, het steeds veranderende draagvlak van het koord zoeken, je niet richten op het einddoel, armen uitspreiden. Vrij vertaalt rustig nadenken over oorzaak en gevolg, verdiepen in het probleem, onderzoeken en andere meningen toelaten voorafgaand aan conclusies of oplossingen.

Die aanpak werkt. Het geeft evenwicht in discussies en conflicten waarmee wij alle dagen worden gevoed. Goed beschouwd is de truc langzaam over het uitgerolde koord te lopen, het probleem te trotseren en balans in de discussie te zoeken. Dit heeft ons vaak beloond met het bereiken van wat onmogelijk leek; de overzijde.

Toen de voorspelde klimaatverandering zwaar op onze schouders begon te drukken, bleek het mogelijk om ons huis emmissievrij te maken, elektrisch te rijden en afval te beperken. Het kost moeite, vergt investering en stuit op mislukkingen, maar uiteindelijk verdient het zich terug in de vorm van kostenvermindering, onafhankelijkheid en trots. Daar bovenop komt de voldoening over het feit dat opgeworpen voetangels en klemmen kunnen worden omzeild. Lopen over een biels is “een eitje” weet ik nu. Op het koord waag ik mij nog maar even niet; aan wonderen moet je niets afdoen.

Leen