Op 15 februari verkeerde ik in de gelukkige omstandigheid het concert van Marianne Ligthart in De Terp te kunnen meemaken.

Marianne is een zangeres/songwriter uit West-Friesland. Zij is geboren in Enkhuizen. U weet, daar komen de mensen zonder kapsones vandaan. Ze gedragen zich “gewoon” ook al zijn ze zeer getalenteerd. Zo ook Marianne en hetzelfde geldt voor de begeleidingsband die bestond uit haar streekgenoten Annah Posthumius (viool) en de gitaristen Brent Emmerink en Johan Keeman. Alle drie begenadigde musici die hun sporen al hebben verdiend.

Geheel in stijl had de sfeer voordat het concert begon veel weg van wat ik mij voorstel bij een huiskamerconcert. Gemoedelijke ontmoetinkjes met andere toeschouwers, met de meegekomen familie van Marianne, met de gitaristen en violiste en met Marianne zelf, die rondliep alsof ze thuis was. Allemaal lekker informeel.

Het concert zelf was een openbaring. Marianne zong in het algemeen zelfgeschreven songs. Veelal mooie luisternummers die zij klein en gevoelig kon brengen. Deze werden afgewisseld door enige uptempo songs en covers van bekende nummers. Zeer de moeite waard om aan te horen. Zij heeft een mooie stem. Des te meer verbaasde het me te horen dat zij pas enkele jaren bouwt aan een muzikale carrière. Met plezier ga ik thuis haar eerste CD (Black tea & Wiskey) beluisteren.

Ook de begeleidingsband was goed op dreef. Johan Keeman was de man die bij ieder lied het ritme aangaf, mooi en strak. Brent Emmerink vulde dat aan met soms heel subtiele improvisaties. Een goed op elkaar ingespeeld duo. Annah gaf met haar viool volheid van klank aan de begeleiding en ondersteunde de stemming van de songs heel mooi. Persoonlijk ben ik een fan van vioolmuziek sinds Bob Dylans album Desire.

Al met al was het een zeer geslaagde avond. In de komende jaren gaan we meer horen van Marianne Ligthart.