Interview: Henny Boels
DE WENDE
Interview met Marcel van Deursen
Fotografie: Paul van Berkum
Een collega van de Oudorpertijden interviewen is weer iets nieuws. Ik ben op weg naar Marcel van Deursen. Marcel woont samen met zijn vrouw Erna sinds dertig jaar in Oudorp. Samen met hun vier kinderen, tot deze de deur uitgingen en zich over de wereld verspreidden: Londen, Sydney, Toronto en later Den Haag en ook Alkmaar. Ik ken Marcel niet persoonlijk en hij vertelt mij in ons gesprek zijn verhaal.
Reclassering
Marcel (1957) is geboren en getogen in Laren. Voor zijn studie ging hij in 1977 naar Amsterdam. Marcel: “Ik ben een opleiding aan de Sociale Academie gaan volgen. Ik wist voordat ik met mijn studie begon al dat ik bij de reclassering wilde werken. Bij de reclassering in Amsterdam begeleidde ik gedetineerden voor, tijdens en na hun detentie. Ik vond het werk zo boeiend dat ik mij verder ben gaan specialiseren met de Voortgezette Opleiding Sociaal Werk. Ik vond daarna werk als coördinator randgroepjongerenwerk in de Schilderswijk in Den Haag. Het betekende dat ik samen met mijn team voor deze groep een nieuwe aanpak ontwikkelde”. Bij mij rijst de vraag wat Marcel zo leuk vindt aan zijn werk.
Zijn antwoord is duidelijk: “Hier speelt het echte leven zich af. Het rauwe ongepolijste leven. Eerlijk en direct. En ook met veel saamhorigheid”.
In 1991 verhuisde Marcel met zijn vrouw Erna, die hij tijdens zijn opleiding heeft leren kennen, en hun twee kinderen naar Oudorp. Erna kreeg een baan bij de gemeente Alkmaar. En ze vonden het wel zo prettig dat een van de ouders dicht bij zijn of haar werk woonde. Later vond ook Marcel een baan in de buurt. Reclassering Alkmaar, waar hij onder andere heeft meegewerkt aan het Exodus-huis, dat (ex-)gedetineerden helpt bij het weer integreren in de maatschappij. Het leven van Marcel en Erna verloopt rustig en voorspoedig. En dan plots vindt er in 1999 een grote schokkende verandering plaats in het leven van Marcel en zijn gezin.
Wending
Marcel: “Wij hadden met heel goede vrienden afgesproken elkaars kinderen op te vangen mocht een van de ouderechtparen iets overkomen. We hadden dit zelfs vastgelegd bij de notaris. Een van onze vrienden werkte bij een voogdijinstelling en zij wist hoe je alles moest vastleggen. Het is anders niet rechtsgeldig en dus moeilijk te realiseren om elkaars kinderen op te vangen buiten de familie om. We hadden nooit kunnen bevroeden dat in juli 1999 het noodlot toesloeg en ons bevriende ouderechtpaar verongelukte. Hun twee kinderen waren zwaargewond. Eind 1999 kwamen de twee kinderen van elf en negen jaar bij ons in het gezin. Dat vergde veel van ons, ook omdat een van de kinderen een intensief revalidatie- traject moest volgen. Ik ben gestopt met mijn werk en ben mij op de opvang van de kinderen gaan richten en ben daarnaast een studie Rechten gaan volgen. Ik had daar altijd al interesse in. Toen er wat meer rust kwam in ons samengesteld gezin ben ik in 2005 gaan werken bij de gemeente Opmeer als hoofd burgerzaken. Eerst parttime en daarna fulltime. In 2017 ben ik om gezondheidsredenen gestopt met werken”.
Adoptie
Marcel en Erna hadden de voogdij over de kinderen van hun vrienden. Toen de kinderen meerderjarig waren verviel deze voogdij automatisch. Dat betekende dat er geen juridische band meer bestond tussen de kinderen en het gezin van Marcel. Dat wierp weer allerlei obstakels op en de kinderen vroegen zich af of er niet alsnog adoptie kon gaan plaatsvinden. Marcel: “Een lastige situatie. Ze waren inmiddels meerderjarig en adoptie is dan in Nederland niet mogelijk. Wij konden echter de rechter goed uitleggen dat we uit respect voor de familie niet eerder tot adoptie zijn overgegaan. Maar dat de kinderen daar nu wel behoefte aan hadden. De rechter stemde ermee in. Iedereen was reuzeblij. Ook de familie van de kinderen. We kregen van hen een prachtig beeldje van zes mensen die elkaar vasthouden. Een waardevol geschenk”.
Boek
De kinderen zijn op latere leeftijd uitgevlogen naar diverse steden in de wereld. Marcel: “Je begrijpt dat voor ons de kerstdagen heel belangrijk zijn. Dat zijn de momenten dat we weer eens met z’n allen bij elkaar zitten als gezin. Dat gebeurt niet zo vaak. Tijdens een van die kerstdagen vroegen de kinderen aan ons hoe het voor ons is geweest om twee kinderen uit een ander gezin een thuis te bieden. We wisten daar niet zo gauw een antwoord op te geven waarop een van de kinderen de suggestie deed om het op te schrijven. Dat ben ik gaan doen. En van het een kwam het ander. Ik had plezier in het schrijven. Ook derden bleken geïnteresseerd in ons verhaal en zo ontstond het idee om een boek uit te geven. Met uiteraard de toestemming van alle betrokkenen. Omdat ik zelf de regie wilde houden ben ik terecht gekomen bij een kleine uitgever die mij helpt om het boek min of meer in eigen beheer te publiceren. Als alles mee zit is in februari mijn boek De Wende gedrukt. Het is even spannend, want er moet wel voldoende papier op voorraad zijn. Ook daar is momenteel een schreeuwend tekort aan. Ik hoop het natuurlijk wel. Ik kijk er nu ook wel naar uit om het boek in mijn handen te hebben”.
Bestellen
Het boek gaat over de veerkracht met betrekking tot gezin, niet aangeboren hersenletsel, voogdij en adoptie. De opbrengst van het boek gaat naar De Hersenstichting. “De Wende” van Marcel van Deursen is zowel als paperback (€19,95) als digitaal (€11,95) te bestellen via de website
Zie ook onderstaand artikel in NH NIEUWS
Oudorper stel nam kinderen van verongelukte vrienden in huis: "Ze voelen als m'n ouders"
