GATENKAAS

Tijdens vakanties logeerden wij vaak een week bij familie in Millingen aan de Rijn. Ik was een jaar of tien toen ik een slagboom en imposant geüniformeerde wachters ontdekte. Een eerste kennismaking met een grens die ik later met mijn vader een enkele keer passeerde. De wachters kenden hem, maar toch moest hij keer op keer zijn paspoort laten zien. Na bestudering mochten we verder. In mijn fantasie een gevaarlijke onderneming omdat ook de terugkeer afhankelijk was van hun instemming. Ongeoorloofd de grens passeren leek enkel voorbehouden aan smokkelaars. Die onzekerheid vlamt regelmatig op. Onlangs zelfs voorafgaand aan een treinreis naar Londen. Corona en brexit vergen gedegen voorbereiding; naast paspoort en vaccinatiebewijs is een negatieve test voor vertrek, een testafspraak na aankomst, een quarantaineplek en een van al je gegevens voorzien formulier nodig. Er mocht niets misgaan want het was de bedoeling om de geboorte van ons eerste kleinkind mee te maken. Na het doorlopen van de hele rimram was ik een kleine twee uur verder en vierhonderd euro kwijt. Op het perron in Amsterdam passeerden we verschillende controleposten en -poorten. Gespannen schuifelden we voorwaarts in de rij, om anderhalf uur later plaats te nemen op gereserveerde stoelen in de trein. “Veiligheid gaat boven alles en als dit voorkomt dat we het virus meenemen dan moet het maar”, zei mijn vrouw. Tien dagen later, een wonderlijke ervaring én een kleinzoon rijker, begon de dag gespannen. De verplichte sneltest moest negatief zijn anders konden we niet terug. De richtlijnen waren duidelijk. Na een kwartier haalden we opgelucht adem. De positieve, want negatief uitgevallen testuitslag, werd na een digitale controle bevestigd met een certificaat. Samen met een ingevulde quarantaineverklaring op zak, betraden we een ruimte met enkele grensposten op Pancras Station. De aloude spanning drong zich aan me op om al snel plaats te maken voor ontsteltenis; de beambten hadden geen interesse in de verplichte voorbereidingen en paspoorten. De bestrijding van het virus vergt eigen verantwoordelijkheid. Maar als handhaving de vorm aanneemt van een gatenkaas daalt de motivatie en heeft het virus vrij spel. “En dan worden we ook nog geacht tien dagen in quarantaine te gaan”, zei ik met aan woede grenzende teleurstelling. Met terugwerkende kracht waardeerde ik de zorgvuldigheid in Millingen, waar zelfs oude bekenden onderhevig waren aan strenge controle. Daar kon mens noch virus passeren. Dus, we merken het iedere dag, als handhaving gaten vertoont, worden regels weggehoond!