In de hitte van de zaterdagmiddag besluit ik voor de langere wandeling te gaan via het fietspad langs de molens in de Oudorperpolder. In de verte zie ik bij de ‘middelste’ molen een Nederlandse vlag vrolijk wapperen. Een man onder een zonnehoed en op klompen zet op dat moment een bord neer waarop zijn waar wordt vermeld. Er is weer HONING ZADEN en JAM te krijgen en ook nog uit ‘eigen tuin’.

Nieuwsgierig kom ik naderbij. Ik bedenk me dat dit de molen moet zijn waar ik al zo vaak langs ben gelopen en de bijenkasten in de weelderige groene tuin heb zien staan. Zou het echt honing van die bijen zijn? De grap is dat ik ongeveer nooit honing eet, maar nu voel ik de hebberigheid opkomen. Honing uit eigen tuin, hoe leuk is dat! ‘Hallo, mag ik u vragen wat de honing kost?’ De man antwoordt vriendelijk 10 euro voor een grote pot en 6 euro voor een kleine. Tijdens een wandeling heb ik uiteraard geen geld bij me, dus in mijn hoofd ben ik al bezig een planning te maken om op meest efficiënte wijze hier weer terug te komen, met losgeld.

De man verbaast me door te zeggen dat het ook via een Tikkie kan… Natuurlijk, iedereen gaat met de tijd mee, waarom een molenaar niet? Ik voel me bijna schuldig over het feit dat ik er zomaar vanuit ging dat ik hier nog met losse centen, zo niet florijnen, zou moeten betalen. Nog wat in de war van zoveel modernisering op wat net nog als een ouderwetse zaterdag voelde, wisselen we de whatsapp gegevens uit voor het betreffende Tikkie. Babbelend wandelen we richting de tafel waar Tom net bezig was de waar uit te stallen. Hij vertelt dat van de vijf bijenvolken er helaas vier de winter niet hadden gehaald. Wat een treurigheid, 80% van je kudde ineens weg… Maar inmiddels heeft hij het tot vier bijenvolkeren kunnen opkweken en er was vanochtend genoeg om te kunnen slingeren. Pardon, slingeren? Tom nodigt me uit een kijkje te komen nemen in het karakteristieke schuurtje waar het gele goud verzameld wordt. Wat leuk! Worden er vaker rondleidingen gegeven? Tom schudt ernstig van niet, want zoiets is behoorlijk onrustig voor de bijen. Ik heb dus ontzettende mazzel. Toevallig komt net een meneer aangefietst en roept vrolijk ‘Heeft u ook meel?’ ‘Jazeker, ik heb nog een pak van de Lidl liggen!’ antwoordt Tom met een grijns. De man legt uit dat hij de buurman van de volgende molen is. ‘Oh van die wollige schapen?’ ‘Jazeker, maar die zijn niet meer.’ Even maak ik me zorgen om het lot van de schapen, maar het blijkt dat ze niet langer wollig zijn. Gelukkig maar, denk ik terwijl het zweet langs mijn rug loopt. Bij het horen van de kleine expeditie naar De Slinger, springt Buurman van zijn fiets en wandelt met ons mee naar de schuur.