Oprichters waren de drie sociaaldemocraten Joris in 't Veld, Piet Faber en Jo Boetje. Hun zorg dat niet-kerkelijke mensen geen maatschappelijk vangnet hadden, leidde tot de 'Stichting voor Maatschappelijk Werk op Humanistische Grondslag' – al gauw 'Humanitas' genoemd.

Het begon op een bovenkamertje met gebrek aan van alles. Maar met een geleende schrijfmachine gingen ze aan het werk, eerst in Utrecht, Amsterdam en Rotterdam. Begin 1946 waren er al 23 afdelingen en een jaar later waren dat er 36. Humanitas richtte 'secties' op: Algemeen Maatschappelijke Zorg, Kinderbescherming, Reclassering en Gezinsverzorging, die naadloos aansloten op de activiteiten van de rijksoverheid, die zorgorganisaties opzette die ongeacht signatuur of levensovertuiging samenwerkten. 2016-nu: Eigen kracht Sinds de invoering van de Wet maatschappelijke ondersteuning (Wmo) in 2015 zijn de gemeenten verantwoordelijk voor zorg en welzijn van kinderen en jongeren en voor de zorg aan langdurig zieken en ouderen. Niet het rijk maar de gemeenten moesten ervoor zorgen dat mensen zo lang mogelijk thuis kunnen blijven wonen.   Deze wet is bedoeld om mensen zoveel mogelijk te laten meedoen in de maatschappij en hen zo lang mogelijk veilig en zelfstandig in de eigen omgeving te laten wonen. Dit blijkt echter voor lang niet iedereen haalbaar, ook niet met hulp van vrijwilligers en mantelzorgers. Niet alle kwetsbare mensen redden het in hun eentje. Vaak zijn er meerdere problemen tegelijk, zoals armoede, eenzaamheid, laaggeletterdheid en psychische klachten. Ruim 40% van de Nederlanders kan niet aan het zelfredzaamheidsideaal van de overheid voldoen.