Aan de Westerstraat wordt er voor mij opengedaan door een alleraardigste man. Wim Mul. Tijdens het gesprek wordt mijn eerste indruk bevestigd: er zit een lieve man tegenover mij.
Wim Mul
Interview: Henny Boels
Fotografie: Paul van Berkum
Wim
Wim vertelt: “Ik ben een geboren en getogen Oudorper. Mijn vader had een kruidenierszaak en een veevoerbedrijf op de hoek van de Munnikenweg en de Herenweg. Daar woonden wij ook. Op die plek staat nu een twee-onder-een-kapwoning”. Wim laat mij een schilderij zien van de oude situatie. Toch weer een heel ander gezicht. Wim: ”We hadden een groot gezin. Veertien kinderen en ik was nummer elf. En er was natuurlijk altijd wat te doen met twee eigen bedrijven. We werkten allemaal van jongs af mee. Daar is voor mij ook het zaadje gelegd een eigen bedrijf te willen beginnen. Dan wel een transportbedrijf. Intussen ben ik als chauffeur gaan werken voor een klantrelatie van mijn vader. En ik vond dat fantastisch. Ik had natuurlijk papieren nodig om eigen zaak te kunnen starten en ben daarvoor de nodige opleidingen gaan volgen. Daarnaast werkte ik als chauffeur bij de Betoncentrale in Alkmaar”.
Werk
Dat het leven soms anders loopt dan je denkt ondervindt ook Wim. De eigenaar van de Betoncentrale overleed en Wim werd een goede baan aangeboden. Bedrijfsleider bij de Betoncentrale. De keuze was snel gemaakt. Wim zijn vrouw Betty bleek reuma te hebben en vond het geen geweldig idee als Wim voortdurend bij de weg zou zijn. Wim heeft bijna dertig jaar als bedrijfsleider bij de Betoncentrale gewerkt.
Liefde
Wim ontmoette zijn toekomstige vrouw Betty bij haar zus. Wim: “Haar zus was een klant van mijn vader waar ik boodschappen moest bezorgen. En daar viel ik voor haar. Betty was naaister en maakt prachtige jurken. Ook trouwjurken. In 1961 trouwden we en gingen we aan de Westerstraat wonen. Ik woon er nog steeds. En met veel plezier. Onze drie kinderen zijn hier groot gebracht. Het is en blijft ons stekkie”. Intussen zijn er zes kleinkinderen bij gekomen. Betty werd in de loop der jaren steeds hulpbehoevender en Wim heeft de laatste vijftien jaar van haar leven zich volledig toegelegd op de zorg voor haar. In 2007 overleed zijn Betty. Ze ligt begraven op het RK-kerkhof, waar Wim dagelijks komt.
RK-begraafplaats
Wim is zeer actief betrokken geweest bij onderhoud van de begraafplaats. Wim: “Mijn moeder werd in 1976 op de begraafplaats begraven en ik zag hoe slecht het er daar voorstond. De pastoor vroeg mij of ik orde op zaken wilde stellen. Veel Oudorpers werden intussen in Alkmaar begraven vanwege de slechte staat van het Oudorpse begraafplaats. Samen met Wim Berkhout en Niek Smit moesten we familie van de begraven mensen opzoeken en hen vragen wat ze met het graf wilden. Dat was een hele klus. Spoor deze mensen maar eens op en als je ze gevonden had namen ze niet meteen een beslissing over wel of niet aanhouden van het graf. Maar het is ons gelukt. Zo konden we steeds meer graven gaan ruimen en weer ruimte creëren voor anderen. Het ruimen was in die tijd ook nog een hele kluif. Wij deden het allemaal met de hand. Nu gaat het machinaal, maar in die tijd toch echt niet. Ook de rekeningen moesten we verwerken. Eerst op de type machine en later met de computer. Tinie Blankendaal was voor mij toen onmisbaar. Zij was handig met de computer. In tegenstelling tot mij’.
"Ik ga dagelijks bij Betty langs"
Wim: “Ik heb de coördinatie over beschikbare graven tot vorige maand gedaan. Nu kan ik het niet meer. Ik heb behoorlijke gezondheidsproblemen. Tijdens een kerkdienst kreeg ik een hartaanval en gelukkig waren daar mensen die goed voor mij hebben gezorgd. Maar nu moet ik het toch echt rustig aan gaan doen”. Wim vervolgt: “Ik kom er elke dag nog hoor. Ik ga dagelijks bij Betty langs. Ik kom daar altijd mensen tegen die ook een binding met ons dorp hebben. Voor mij is het een fijne ontmoetingsplek.