MARK

Vanaf het water leek de motorboot op een bloemenschuit. Een feestelijke passage op onze roeitocht naar Rustenburg. Het was lente en de ontluikende natuur had zijn vingers uitgestrekt naar het roestige metaal van het schuitje. Tot zover de romantische versie van wat een drama genoemd kan worden. Wandelend over de Huygendijk is de andere kant van de bloemenpracht zichtbaar. In het gras voor de boot staat een verweesde scooter tussen wat rommel van velerlei aard. Aan de kajuit is een spandoek bevestigd waarop in grote letters Mark Obdam staat. Daaronder zijn geboorte- en aan het kruisje te zien, zijn vermoedelijke sterfdatum. Zou het een soort zeemansgraf zijn, dacht ik voorbij lopend. Mark moet aan het eerbetoon te zien wel in een liefhebbende omgeving zijn opgegroeid. Nieuwsgierig als ik ben waagde ik een poging om het werkelijke verhaal achter de bloemenzee te achterhalen. Dankzij internet was het bij de eerste poging meteen raak. Wat ik aantrof was een krantenbericht over een dode man in Heerhugowaard. Mark was het slachtoffer van een geweldsmisdrijf… Een vriendelijke man had zich op fatale wijze vergist in de medemens. Zo moet het in mijn fantasie gegaan zijn. Het misdrijf is vier maanden geleden begaan. De conditie van zijn boot gaat met de dag achteruit. De bloemen zijn vergaan. Het spandoek is verbleekt en een van de punten is losgeraakt. Het wappert nog wat na in de wind, alsof het Mark uitzwaait. Naar ik aanneem wordt er gehandhaafd op toegewezen ligplaatsen, maar langs de Huygendijk en Molenkade tref je toch ook uitgewoonde en verlaten vaartuigen aan. De aanblik van de voormalige bloemenschuit is inmiddels triest te noemen. Onwaardig triest zelfs. Alsof Mark vier maanden na zijn dood al vergeten is. Als het al een soort gedenkplaats is dan moet het onderhouden worden. Zo niet, dan moet de huidige rommel worden opgeruimd. Iedere ochtend loop ik over de Huygendijk en steeds weer word ik getroffen door de aanblik van de voormalige bloemenboot. De verwording staat symbool voor het leven zelf. Na een periode van bloei treedt verval in met uiteindelijk verlies van bestaan. Na het afscheid van geliefden is de hoop die rest een bestaan in het hiernamaals. In ieder geval een voortbestaan in de gedachten van achterblijvers. Zolang dat laatste het geval is leef je voort. Iedere dag vlamt de hoop op dat Mark dat vergund is. De staat van zijn boot is hem onwaardig.