De overstap van tuin naar horeca bleek een gouden greep. Arie deed afstand van de tuin en zijn dagelijkse trip op een slecht startende brommer behoorde tot het verleden. “In die tijd hadden we vanuit de kroeg zicht op de Halvemaansbrug, de afstand die vader nodig had om die rotfiets aan te duwen”, vertelt Ans geamuseerd.

Al snel werd een café van naam en faam opgebouwd. De zaal werd volop gebruikt voor bruiloften, partijen en toneelvereniging TOP. Het café diende als kantine voor Kolpingboys, huisvestte de biljartvereniging en ontving in de weekenden Haagse vissers die niet alleen op het viswater afkwamen.

Achter het woonhuis en de kroeg bevond zich een zaal voor bruiloften en partijen. Daar weer naast stond een zwarte schuur die diende als stalling voor koetsen en paarden van kerkgangers uit Heerhugowaard. Voor de geestelijke nood waren bewoners van de Waard aangewezen op de Laurentiuskerk die, om de kerkgang voor voetgangers via de Omval te bekorten, verantwoordelijk gehouden worden voor de aanleg van de Kerkbrug over het kanaal Omval-Kolhorn. De brug verbindt de oude Omringdijk met de nieuwe rond de Schermer en is zo smal dat de kerkgangers achter elkaar lopend moesten oversteken; vandaar de veelvuldig gebruikte bijnaam “Kippenbrug”.

Arie en Corrie hielden varkens in de zwarte schuur. De beesten deden zich tegoed aan restanten uit het café. Ze moeten in een permanente roes verkeerd hebben want zelfs de overloop van de tap, het lekbier, belandde in hun trog.

Nadat moeder een hersenbloeding kreeg eindigde het avontuur van Arie en Corrie. De vraag hoe het verder moest werd op natuurlijke wijze ingevuld. Piet was de oudste zoon en had interesse. Omdat hij kon rekenen op de steun van zijn verloofde Marian en de rest van de familie durfde hij de overname aan.

Vanaf de doorstart in 1966 bouwden zij voort op het werk van beide ouders. Naast Marian en Piet werkte ook Gerda in de zaak. Zij hielp mee in de bediening, Piet stond in het café en Marian en Ans bestierden de keuken. De gratis maaltijdservice, geïntroduceerd door Arie en Corrie, werd nog lange tijd voortgezet. De bedrijvigheid werd uitgebreid met de start van een heuse slijterij. De naastgelegen stal was gesloopt en de vrijgekomen ruimte diende als parkeerplaats voor gasten. De open ruimte kon echter beter benut worden, dus werd er bebouwd. Toen Piet hoorde dat een Chinese familie een eethuis wilde beginnen was een overeenkomst snel gesloten en in 1978 opende een heus Chinees-Indisch restaurant met de bijpassende naam PO-ON zijn deuren.

Waar en wanneer nodig sprongen broers, zussen, neven en nichten bij en ook de twee dochters van Piet en Marian hielpen van kleins af, op bescheiden wijze, mee. Na sluitingstijd werden zij van hun bed gelicht voor de belangwekkende taak om de toog te voorzien van nieuwe bierviltjes. Zij genoten ervan en na korte tijd was hun inwendige klok erop afgestemd; wekken was overbodig.