Foto: Nick Groesbeek
Wandelen
Tijdens een wandeling raak ik vaak in gesprek met mezelf. Hardop vraag ik me plompverloren iets af en probeer er dan zelf antwoord op te geven. Omdat ik bijna nooit alleen loop veroordeel ik mijn medewandelaars tot het aanhoren van mijn spinsels. Soms krijg ik weerwoord, wat me weer inspireert tot verdere uitdieping van mijn betoog. Voor je het weet heb je dan een enorm eind gelopen en is het vraagstuk opgelost. Op de Rekerdijk ontsnapte me kort geleden de gedachte dat we wel heel veel gewoon zijn gaan vinden. Het gaf lucht aan mijn verbazing over de enorme welvaart in ons deel van de wereld en het vermeende recht op bezit en gebruik ervan; als een weg afgesloten is of de WiFi hapert loopt het voortbestaan van de mensheid of in ieder geval die van mij gevaar. Beperking of gemis worden ervaren als schadelijk en dus als ontoelaatbare schending van onze vrijheden. Gelijk met ons wandeltempo ontrolde zich voor mijn voeten een loper van jeugdherinneringen. Terwijl ik me daarop begaf overviel me de voldoening en het geluk uit die tijd. Kinderspel als trefbal, randje stoepen, tikkertje, verstoppertje en tollen vulden de ruim beschikbare tijd. De harde klap waarmee de gasmunt in de verzamelbak van de meter verdween en de onmiddellijk daaropvolgende koude douche gaf altijd aanleiding tot grote hilariteit in ons gezin. Maar hoewel tevreden en onbewust van gebrek of gemis werden we toch steeds weer overvallen door nieuwe ontdekkingen en mogelijkheden. Op het moment dat zaken waarvan we het bestaan niet kenden, we het nut niet van inzagen en dus meenden dat die niet voor ons bedoeld waren binnen bereik kwamen, werden ze gemist. Het verstoorde de geluksbalans en wakkerde een streven naar herstel daarvan aan. Dankzij de TV, telefoon, auto, vakanties en vliegreizen is dat aardig gelukt. Maar met de komst van de smartphone realiseer ik me ineens dat al die nieuwigheden de behoefte aan rust danig in de weg zit. De kleine wereld die ons sinds kort is opgedrongen vernielt veel maar de geforceerd stilgevallen achtbaan waarin de wereld terecht gekomen is kent ook voordelen. Het almaar streven naar meer en beter levert niet meer voldoening op dan genieten van het hier en nu. “Leuk bedacht maar wat als je zaak op de fles gaat of je ouders vereenzamen,” hoor ik achter me. Ik steek de sleutel in het slot. We zijn weer thuis.
Leen