JO

Om deelgenoot te zijn van de ontwikkeling van Elsie, onze kleindochter, vlogen wij eind maart naar Australië. Een verschrikkelijk lange reis maar het beloofde en werd ook een feest. Elsie is bijna twee, dribbelt er lustig op los en brabbelt continue. Haar ouders vinden het belangrijk dat ze twee talen beheerst en onze komst garandeerde dat er zes weken voornamelijk Nederlands gesproken werd. Elsie vond ons wel “funny”. Nou, dat was wederzijds; altijd vrolijk en aanhankelijk dus opa en oma genoten volop.

Het toeval wilde dat er opnieuw verkiezingen waren. De vorige keer betrof het een referendum waarbij wij opgingen in een waar volksfeest. De onvergetelijke verkiezingsworst als beloning na het stemmen was een hoogtepunt. Dit keer ging het om landelijke verkiezingen. Wij verheugden ons bij voorbaat en keken uit naar festijn en worst.

De weken voor de stemming stonden mensen op straat te zwaaien met posters van hun favoriete kandidaat en vulden de tuinen zich met borden waarop ze ons breed toelachten. Voor sommige huizen stonden zelfs twee verschillende borden. De gedachte dat er achter de voordeur sprake was van een levendig debat werd door onze zoon weersproken.

Er is sprake van een districtenstelsel en gerangschikt stemmen ofwel het aanbrengen van een rangorde tussen alle kandidaten in jouw district. Mocht de kandidaat van jouw voorkeur niet winnen dan telt de stem op anderen toch mee in de einduitslag. Zo kan het zijn dat er andere voorkeuren zijn maar er ook wordt gestemd op de favoriet van hun huisgenoot.

Australië kent bovendien een opkomstplicht. Overigens ontnemen de festiviteiten, de duizenden stemlokalen, mobiele stembrigades voor afgelegen gebieden, zorginstellingen, ziekenhuizen én gevangenissen (!), de kiezer ieder argument om niet te stemmen.

In de dagen voor de verkiezingen werden wij overspoeld met afbeeldingen van een liberale kandidaat. Op iedere hoek van de straat lachte haar pronte uiterlijk ons toe. Boven haar hoofd vormden letters de naam Jo van der Plaat. Onmiskenbaar van Nederlandse komaf en dus scoorde zij hoog op onze gunfactor.

Opzwepende dixielandmuziek, dansende kiezers en een verkiezingsworst later stortten wij ons in de uitslagenavond. Binnen één uur werd vier procent van de stemmen geteld. Voldoende voor de flegmatieke presentator, een statistisch fenomeen, om de uitslag bekend te maken. Het bleek nog te kloppen ook. Kom daar maar eens om bij onze babbelzieke presentatoren!

En Jo dan? Helaas…haar nuchtere Hollandse voorkomen legde het lootje in dit feest van de democratie.