EN TOEN WAS HET EVEN STIL

Over mijn schoonmoeder raak je niet snel uitgepraat. Zijzelf ook niet trouwens; een vat vol verhalen waarin ze vaak zelf de hoofdrol vervult. Van een gedecoreerd acteur en toneelregisseur kan je niet veel anders verwachten natuurlijk.

Naast toneel zette zij zich in voor haar naasten; was het niet voor de Zonnebloem dan was het wel als vrijwilliger in de kerkgemeente.

Onderhoudend gezelschap dus maar na verloop van jaren valt op dat de verhalentrommel leeg raakt en ze in herhaling valt. Niet dat dat erg is; ze weet haar teksten op te frissen en het blijft vermakelijk.

Onlangs vierden we haar negenentachtigste verjaardag. Samen met haar aanwezige en vanzelfsprekend ook jarige tweelingzus, stond ze in het middelpunt van de aandacht.Tussen kinderen en kleinkinderen straalde haar ster alsof ze het toneel nooit verlaten had.

En toen was het even stil…

Op zoek naar haar stem verdwaalde ze in een normaal gesproken goedgevulde voorraad woorden. Na enkele minuten vol ongeloof en angstig speuren naar samenhangende expressie, vond ze een weg terug en vielen gedachten en woorden weer op hun plek.

De avond eindigde in het Zaans Medisch Centrum waar een statige, goed gesoigneerde arts ons welkom heette. Aan zijn voorkomen te zien lagen zijn wortels in het vroegere Mesopotamië. Vriendelijk aftastend stelde hij mijn schoonmoeder op haar gemak om langzaam toe te werken naar de verwachtte diagnose. Een bloedpropje die de bloedbaan in de hersenen had verstoord. Een tia dus.

Enkele dagen later doorliep ze een hordeloop op de tia polikliniek waar het onderzoek na een volle dag uitwees dat er van mogelijke kleerscheuren geen sprake was.

Opvallend aan dit avontuur waren de vriendelijke, correcte, voorkomende, zorgzame verplegers en artsen. Leuk is het bezoek nooit maar beter kunnen ze het niet maken. Niet alleen voor mijn schoonmoeder maar voor iedereen.

Uit eigen ervaring weet ik dat dit geen uitzondering is. Wegens lijfelijke obstructies vallend onder de noemer slijtage heb ik verschillende afdelingen van het Noord West Ziekenhuis en Zaans Medisch Centrum doorlopen. Rug, knie en hart zijn onderzocht en behandeld en onlangs ben ik geopereerd vanwege problemen veroorzaakt door wat “de oude mannenkwaal” wordt genoemd.

Keer op keer gaf ik me vol vertrouwen over aan de zorg.

Zowel huisarts, verpleging als specialisten verdienen permanent applaus. Nu onze angst voor Corona is verdwenen en onze waardering is geluwd is een schouderklopje op zijn plaats.

Bij deze!