Portret: Debora de Zee
Fotografie en tekst: Marcel van Deursen
Fotografie en tekst: Marcel van Deursen
Portret: Debora de Zee
‘het hoeft niet zozeer over mij te gaan, als De Oever en Voor Mekaar maar goed tot hun recht komen’
Als het tijd is voor een nieuwe werkplek en er dient zich een uitdaging aan dan is solliciteren de enige optie. Zo kwam Debora de Zee als coördinator Voor Mekaar in wijkcentrum De Oever terecht en na acht jaar mooie jaren in Oudorp leidt het haar naar de Hogeschool In Holland.
Voor Mekaar
Na een voorbereidingsfase en een succesvolle pilot kreeg Voor Mekaar in 2016 vaste vorm.
Het biedt informatie, advies en praktische hulp. Iedereen kan terecht met vragen over zorg, welzijn, werk en sociale regelgeving in Wijkcentrum De Oever en buurthuis De Wachter.
De activiteiten die worden ontplooid komen meestal voort uit vragen die gesteld worden. Het kan gaan om bijeenkomsten over belastingen, een ontmoetingsmarkt of buurtbakkies; een kopje koffie of thee drinken ergens in de wijk, een praatje maken en horen wat er leeft of waar behoefte aan is. Veel mensen willen graag iets doen voor een ander en Voor Mekaar brengt die mensen bij elkaar.
Voor het verzamelen en vertalen van informatie, de ontwikkeling van activiteiten en het aangaan van samenwerkingsverbanden is een coördinator noodzakelijk; een drijvende kracht die zorgt voor continuïteit en samenhang. Feitelijk hebben we het dan over Debora. Vanachter de coulissen heeft zij zich ingezet en zonder overdrijving kan gesteld worden dat zij in hoge mate verantwoordelijk is voor de succesvolle ontwikkeling van Voor Mekaar.
Vanwege haar aanstaande vertrek is het onvermijdelijk de schijnwerper nu eens op haar te richten. Daarom wat vragen over komen en gaan, geven en nemen.
Wat heeft je voor dit vak doen kiezen?
‘Mijn vader. Tot zijn veertigste werkte hij als ambtenaar. Als hij thuiskwam en wij hem vroegen hoe zijn dag geweest was zei hij altijd “gewoon, niets bijzonders”. Tot hij zich omschoolde en als hulpverlener op de Wallen in Amsterdam kwam te werken. Iedere dag kregen we een nieuw verhaal te horen. Het inspireerde me enorm en zo kwam ik op de opleiding Maatschappelijk Werk en Dienstverlening terecht.
Welke route heeft naar De Oever geleid?
‘Dankzij een goede stage bij Jeugd Preventie Plan Heerhugowaard kreeg ik een baan aangeboden. Ik had geluk omdat er sprake was van krapte op de arbeidsmarkt. Maar mijn interesse reikte verder en dus nam ik een jaar verlof om op vrijwillige basis te gaan werken in een weeshuis in Bolivia. Daar ontdekte ik dat ontwikkelingswerk de ultieme vorm van hulpverlenen is. Om voor het werk in aanmerking te komen moest ik de universitaire opleiding Internationale Betrekkingen volgen. Eenmaal afgerond bleken er weinig banen te zijn en bovendien miste ik de gewenste levenservaring.
Enige tijd later wees een voormalige collega mij op de vacature coördinator Voor Mekaar. Ik was weliswaar ontevreden over de baan die ik toen had, maar durfde een nieuw avontuur niet aan.
Waarom solliciteren als je bang bent voor een nieuw avontuur?
‘We wilden graag een tweede kind en een nieuwe werkgever confronteren met een eventuele zwangerschap leek mij ongepast. Om mij heen vond iedereen dit onzin. Argumenten als “het moet maar lukken” en “ er zijn wel meer vrouwen met een kinderwens ”, trokken mij over de streep. Bovendien vond ik de functie aantrekkelijk. Dus gesolliciteerd, aangenomen én, je kon erop wachten, meteen zwanger. Ik durfde het niet te zeggen. Er zat natuurlijk niets anders op maar toch (…). De reactie van mijn manager zal ik niet gauw vergeten; hij was blij voor ons en zocht direct naar oplossingen.
Wat trok je het meest in de functie?
‘Ja, wat niet eigenlijk. De vrijheid om nieuwe initiatieven te ontwikkelen, met jong en oud, mensen met en zonder problemen, de setting in een wijkcentrum, open inloop, de vrijwilligers, het netwerk en de gemêleerde wijk. In plaats van ingekaderd werken moest ik ineens prioriteiten gaan stellen. Dat is toch geweldig!
En dan toch vertrekken?
‘Met een dubbel gevoel, dat wel. Ik heb het hier geweldig naar mijn zin; prachtig werk en leuke collega’s. Bovendien is er genoeg te doen en wat ik ervoor terug krijg moet ik maar afwachten (…)
Het zal wel iets te maken hebben met midlife; ik ben 44 jaar, zit 25 jaar in het werk en de wens om die ervaring mee te geven aan nieuwe hulpverleners. Als docent Social Work bij de hogeschool Inholland, module welzijn en samenleving en community building, krijg ik die mogelijkheid. De krappe arbeidsmarkt werkt ook nu weer in mijn voordeel want ik moet mijn lesbevoegdheid nog halen.
Hoe omschrijf je jezelf?
‘Bescheiden, zachtaardig, innemend en uitnodigend zijn termen die ik vaker hoor en daarmee ben ik het eigenlijk wel eens. Het heeft te maken met mijn wens om mensen en hun verhalen te leren kennen en te verbinden. Daar hecht ik grote waarde aan en dus laat ik me gemakkelijk meevoeren. Dat noemen sommigen naïef, ik noem het liever goedgelovig. Mensen vertrouwen is helpend. Naïviteit associeer ik met dommig, een mak schaap, oftewel iemand die niet serieus genomen wordt. Het betekent overigens vast iets anders maar zo voelt het voor mij.
Kan je een mislukt en een succesvol initiatief noemen?
‘De Jonge Moeder Groep is mislukt vanwege onvoldoende deelname. Ik snap nog steeds niet waaraan dit lag want we hadden onderzocht of er behoefte aan was. Een teleurstellende ervaring is het moeizame proces om te komen tot een Odensehuis. Ondanks de moeilijke doelgroep, die zich bevind tussen de fases diagnose en verzorging, had ik dat niet verwacht. Succesvol is het Steunpunt Eenzaamheid met haar ambassadeurs uit de eigen gemeenschap. Kortdurende contacten, gesprekken en het samen ondernemen van activiteiten stimuleert om zelf initiatieven te ontplooien. Dat is echt prachtig. In de categorie “klein maar fijn” het pareltje Met Mekaar. Zes tot acht deelnemers aan Voor Mekaar die, gevraagd en ongevraagd, iets terug willen doen, denken mee over nieuwe of andere mogelijkheden. Die wederkerigheid is een grote waarde. Als ik nog een tip mag geven dan is het wel het doorontwikkelen van dit initiatief.’
En dan nog dit…
Met het vertrek van Debora verdwijnt een drijvende kracht achter Voor Mekaar en een gewaardeerde collega binnen het wijkcentrum De Oever. Gelukkig heeft Debora In de afgelopen acht jaar een stevig fundament onder Voor Mekaar gelegd waardoor de toekomst met vertrouwen tegemoet gezien kan worden.
Het kan niet anders dan dit portret namens menigeen te eindigen met een welgemeend dankjewel.