EEN DUNNE LIJN

We voelden de lente in de lucht toen we het Noord-Hollands Duinreservaat inliepen ons verheugend op de pracht van het gebied. De hoge verwachtingen werden ingelost door een woestenij van ondergelopen duinpannen waardoor de voeten van struiken en bomen onder water stonden. Waar grond rondom wortels weggespoeld was, leken het mangroven in de tropen.

We waren toe aan een pauze en de eerstvolgende bank werd, dankzij meegebrachte koffie en koek, omgetoverd in een perfect terras. De prachtige omgeving werd er nog mooier van. Het al doende toegeëigende decor werd plots doorsneden maar niet verstoord door onze voortrennende huisarts. Haar brede lach combineerde met een schuchtere beweging van haar hand tot iets wat op een groet leek. De ontmoeting verbaasde geenszins omdat het in de sfeer van het moment paste.

De dranghekken aan weerszijden van de Korteweg richting Bergen aan Zee verstoorden de idylle die ons tot dan toe omringde. Het deed vermoeden dat de route vanwege wateroverlast tot voor kort gesperd was geweest. De afgelopen dagen was het droog gebleven dus waarschijnlijk was het grondwater inmiddels gezakt. We besloten de gok te wagen.

Aanvankelijk leek er geen vuiltje aan de lucht totdat een tegemoetkomende toerist van gevorderde leeftijd liet weten dat er aan het einde van het pad een hek stond. Geen probleem overigens; je kon er makkelijk langs.

Het hek bood voldoende ruimte om de fietser erachter langs te laten. Die leek ons echter op te wachten. Vermoedelijk een tot BOA gepromoveerde boswachter die duinkaarten wilde controleren.

Het groene uniform ondersteunde zijn zelf toebedeeld gezag dat van verre werd onderstreept door het afgemeten “hier komt u niet langs”. Een poging hem te vermurwen strandde onmiddellijk op een bars “geen denken aan, verderop kunnen jullie een afslag pakken”. Het gebrek aan toegeeflijkheid had de component ambassadeur in zijn taakopvatting verdrongen…

Na enkele kilometers bereikten we het pad naar Bergen aan Zee waar we opgewacht werden door de BOA. Eenmaal in zijn gezichtsveld verschenen stapte hij op zijn fiets om handhavend verder te trekken, volledig behept met het huidige mensbeeld overwegend gestoeld op wantrouwen. Een vreemde ontwikkeling omdat negativisme de stemming bederft en vreugde verdrijft. Voor mij voldoende reden om vast te houden aan het uitgangspunt elkaar te vertrouwen totdat het tegendeel bewezen is.

Wantrouwen of vertrouwen; het zijn elkaars tegenpolen slechts gescheiden door de dunne lijn tussen verbrokkeling of verbinding.

We hebben evengoed lekker gelopen hoor!