‘Zomaar een Oudorper’
WENDY KORVER
Fotografie en tekst: Catharina Mandjes
In deze rubriek komen Oudorpers aan het woord die nou juist níet bekend zijn maar het toch leuk vinden zichzelf eens voor te stellen. Vindt u of jij het ook leuk om eens in deze rubriek te staan? Stuur dan een mail naar info@oudorpertijden.nl
Vrolijk doet Wendy Korver de deur open. ‘Thee?’
Met een kopje thee gaan Wendy en ik aan de keukentafel zitten. Hond Lupo komt ook even kijken en geniet van de aandacht. Kat Sam is buiten.
‘Ik ben in 1964 geboren in Obdam,’ vertelt ze. ‘Mijn broer en zus waren twee en vier jaar oud dus we kwamen mooi op een rijtje. Zij wonen nu in Drenthe en in Lutjewinkel. Mijn ouders wonen bij mijn zus op het erf, ideaal.’
Schooltijd
‘Ik woonde op de grens van Obdam en Hensbroek dus ging ik naar school in Hensbroek want dat was dichterbij. Op de kleine school had ik niet veel aansluiting, maar ik vond dat geen probleem. Na de basisschool ging ik naar Huygenwaard in Heerhugowaard. In die tijd een hele nieuwe school waar mijn zus ook naartoe ging. In drie VWO had ik drie vriendinnen en met z’n viertjes hadden we het erg gezellig. Toen we overgingen naar vier HAVO werden we ook prompt alle vier in een andere klas geplaatst’, lacht ze smakelijk.
Studie
‘Ik was heel goed in scheikunde dus ik zocht een opleiding die bij mijn vakkenpakket paste. Dat werd de laboratoriumschool in Beverwijk. Ik vond een kamer in Heemskerk. In die tijd ging het al een poos niet goed met me maar ik bleef toch doorgaan. Uiteindelijk lukte het niet op de laboratoriumopleiding en dus ging ik weer terug naar huis. Mijn broer huurde een gedeelte van de boerderij van mijn ouders en ik kreeg een kamer in zijn deel van de woning.
Een blauwe maandag volgde ik de lerarenopleiding scheikunde, maar dat mislukte ook. Uiteindelijk ben ik de opleiding tot apothekersassistente gaan doen in Haarlem. Stage liep ik in Opmeer.’
Werk en gezin
‘Met mijn diploma op zak kon ik aan het werk in een apotheek in Hoorn en in de Mare. Ik woonde inmiddels bij mijn zus. Later kocht ik een appartementje aan de Baangracht in Alkmaar.
Mijn man, Arno, leerde ik kennen bij de jonge humanisten. Tussen deze mensen had ik voor het eerst het gevoel dat ik mezelf kon en mocht zijn. Op een keer kwam Arno mee met een vriend. Ik raakte met hem in gesprek en was verbaasd dat hij over veel dingen hetzelfde dacht. We trouwden en kregen twee dochters. Helaas hield het huwelijk geen stand.
Ik raakte overspannen en er werd een chronische depressie geconstateerd; een dysthyme stoornis heet dat met een duur woord. Dankzij medicatie is de depressie onder controle maar het zorgt er wel voor dat je je erg vlak voelt.
Er kwam een nieuwe liefde in mijn leven, Ron. Hij woont in Amsterdam maar hij is hier veel en neemt dan ook zijn katten mee. Met Arno heb ik goed contact; hij is bevriend met Ron en komt regelmatig langs, erg gezellig.’
Therapie en vrijwilligerswerk
‘De therapie waar mijn depressie werd vastgesteld, hield ook in dat ik vrijwilligerswerk moest gaan doen. Er werkten al een aantal deelnemers als patiënten vervoerders bij het Medisch Centrum Alkmaar, de latere Noordwest ziekenhuisgroep; dat leek mij ook wel wat. Zo gezegd, zo gedaan en ik heb onlangs mijn dertigjarig jubileum gevierd! Tien jaar geleden heb ik via het ziekenhuis een cursus handmassage gevolgd. Op dit moment verzorg ik voetmassages bij mensen met kanker. Elke vrijdagochtend vraag ik aan de afdelingssecretaresse wie er een massage mogen en ga dan aan de gang. Donderdagmiddag doe ik het patiëntenvervoer. Mijn collega’s en ik genieten van het contact met elkaar en de patiënten genieten van ons omdat we altijd opgewekt zijn. We voeren leuke gesprekken en de massages zorgen ervoor dat de mensen even ontspannen en heerlijk liggen. De dankbaarheid van de mensen is waar je het voor doet! Ik ben tevreden over het leven dat ik leid, het is goed zo.’
Het was een heerlijk gesprek met een mooi mens die open durft te zijn over haar kwetsbaarheid. En met een warm hart voor mensen in soms zware omstandigheden in het ziekenhuis!
Prachtig!