‘Zomaar een Oudorper’
"Eigenlijk ben ik een autodidact"
Fotografie en tekst: Catharina Mandjes
Portret: Harrie Brouwers
In deze rubriek komen Oudorpers aan het woord die nou juist níet bekend zijn maar het toch leuk vinden zichzelf eens voor te stellen. Vindt u of jij het ook leuk om eens in deze rubriek te staan? Stuur dan een mail naar info@oudorpertijden.nl
Vandaag bel ik aan bij mijn lieve buurtjes Harrie en Henny Brouwers. Harrie schildert erg mooi en ik wil wel eens wat meer van hem weten en over zijn leven.
Fotografie en tekst: Catharina Mandjes
Harrie en Henny Brouwers
Henny zet thee en koffie en doet er een lekkere koek bij.
‘Ik ben opgegroeid op een boerderij in Sint Oedenrode,’ vertelt Harrie. ‘Mijn vroegste herinneringen zijn van het eind van de oorlog, ik ben in 1941 geboren.
Omdat we in de vuurlinie hadden gelegen lag er heel veel troep van de Duitsers op het erf. De koeien waren opgegeten en ik herinner me dat een van de paarden een grote wond in zijn zij had. Dat blijft je bij als klein mannetje.’
Gezin en opleiding
‘Ik kom uit een gezin met tien kinderen. Zes jongens en vier meisjes. De boerderij overnemen was niets voor mij. Al heel jong riep ik dat ik schilder wilde worden. Gelukkig werd daar gehoor aan gegeven dus ik ging na de basisschool naar de schildersvakopleiding. Daar kreeg ik ook de kans om op reclamegebied het een en ander te leren.’
Werk
‘Na mijn opleiding heb ik eerst een paar jaar als huisschilder gewerkt. Daarna ben ik begonnen op de zeefdrukkerij van Etos in Eindhoven waar ik reclameborden maakte. Dit beviel zo goed dat ik besloot mijn eigen bureau op te zetten. Op de boerderij stond een zogenaamd ‘bakhuisje’ en daarin maakte ik mijn werkplaats.’
In zijn vrije tijd was Harrie meestal aan het knutselen; van allerlei materialen maakte hij objecten. De aquarel die hij ooit maakte van het bakhuisje is gebruikt op de rouwkaart voor zijn zus die daar goede herinneringen aan had. Dit was emotievol en onvergetelijk voor Harrie.
Gezin
Toen Harrie zijn eerste vrouw leerde kennen had zij twee pleegkinderen. Ze trouwden en verhuisden met het hele gezin naar Beverwijk. Daar werd hun zoon geboren. Hij bouwde een schuur in de tuin zodat hij zijn bedrijf, een drukkerij, weer kon opstarten. Naast zijn werk bouwde hij ook een boot en een extra etage op het huis. Er was toen geen tijd voor ‘vrijetijdsschilderen’ zeg maar.
Haarlem
Het huwelijk hield geen stand en Harrie kocht een pand in Haarlem. De bovenetage verhuurde hij en beneden maakte hij een woonruimte en werkplaats voor zichzelf. Zo kon hij zijn klanten weer bedienen met zeefdrukken veelal voor de reclamewereld. Ook ontwierp hij het een en ander.
Henny
Maar alleen is maar alleen en via een bemiddelingsbureau leerde hij Henny kennen. Zij woonde in Alkmaar en na een paar jaar ‘verkering’ kochten ze een huis aan de Pelmolen in Oudorp. ‘We hadden allebei niet verwacht nog iemand tegen te komen’, vertelt Henny. ‘Maar toen vonden wíj elkaar toch wel erg leuk’, lacht ze. Zij trouwden in 2006.
Hartproblemen en hobby
In 2000 kreeg Harrie hartproblemen waarna hij een pacemaker kreeg. Hij ging eerder met pensioen en kreeg toen tijd voor zijn hobby; schilderen. Dit keer geen huizen maar schilderijen met alle mogelijke thema’s in alle mogelijke stijlen.
Al meer dan twintig jaar deelt hij zijn kennis met een groepje enthousiaste bewoners van de Nieuwpoort. Elke dinsdag gaat hij trouw naar ze toe om ze te begeleiden. ‘ik heb me wel eens bij groepen aangesloten om meer te leren maar eigenlijk ben ik een autodidact. Ik heb door te kijken en lezen me het meeste zelf aangeleerd. Op het moment werk ik vooral met acryl- en olieverf.’
Na een bezoek aan zijn atelier op zolder en een fotomoment is het tijd om afscheid te nemen.
Harry is inmiddels drieëntachtig jaar en nog steeds bezig zijn talent te ontwikkelen én anderen ervan te laten profiteren. De mensen van de Nieuwpoort boffen maar!