‘Zomaar een Oudorper’
Peter Gerber
Tekst en foto's: Catharina Mandjes
Peter Gerber
In deze rubriek komen Oudorpers aan het woord die nou juist níet bekend zijn maar het toch leuk vinden zichzelf eens voor te stellen. Vindt u of jij het ook leuk om eens in deze rubriek te staan? Stuur dan een mail naar info@oudorpertijden.nl
Op een mooie herfstmiddag bel ik aan bij Peter Gerber. Ik word met vrolijk geblaf ontvangen door Brownie en Daisy, de twee kleine hondjes van Peter. Met een kopje thee gaan we aan tafel zitten en Brownie, werkelijk een ieniemienie hondje, komt gezellig op schoot zitten. Daisy ligt lekker in haar mandje. Ik kom bij Peter omdat ik gehoord heb dat hij een Pakistaans stel geholpen heeft bij hun poging zich te settelen in Alkmaar maar het blijkt dat hij nog veel meer te vertellen heeft.
Gezin en werk
‘We wonen vanaf 1996 in Oudorp,’ vertelt Peter. ‘Mijn vrouw Marieke, ik en onze dochters Kim en Joyce. Kim en Joyce wonen nu in Amsterdam, de één studeert en de ander werkt. Ik werk bij Grozette, een producent van strooibare kaasproducten in Woerden. Daarnaast doen Marieke en ik ook vrijwilligerswerk in Afrika. In Zuid-Afrika hebben we projecten aangestuurd zoals het opzetten van een school. Marieke heeft de leerkrachten geholpen met het aanbrengen van systematiek en overdracht van toepasbare pedagogiek in het leerprogramma. Ook in Ghana hebben we geholpen met het bouwen van een school. Toen de meisjes nog heel jong waren zijn we ook met het hele gezin naar Zuid-Afrika geweest waar we hebben geholpen en leiding hebben gegeven aan naschoolse activiteiten. Dat was op een school in een klein dorpje boven Kaapstad. Nadat ik werd getroffen door een periode van ziekte is Marieke ook wel eens alleen naar Zuid-Afrika gegaan. Sterker nog: ze is er nu ook alleen heen!’
Levensvisie
‘In Afrika werken we altijd samen met instanties in het land zelf zodat we kunnen aansluiten bij hun behoeften. Ik hecht geloof aan het helpen van elkaar en er voor elkaar zijn.
Een leuke anekdote is dat we in een dorpje toestemming moesten vragen aan de dorpshoofden als we iets wilden doen. Dan ging de stadsomroeper rond om de mensen te verzamelen zodat iedereen op de hoogte was. Er waren drie dorpshoofden, waarvan er één volgens mij zelfs koning was. Zij werden stuk voor stuk door ons bezocht, waarbij een tussenpersoon het woord deed. Alle hoofden moesten instemmen en dan pas mochten we wat doen.’
Nargis en Yasir
‘Om tot rust te komen en voor enige bezinning ga ik graag de natuur in. Beetje vissen en genieten van de stilte. Ik fiets dan de polder rond en gooi op verschillende plaatsen mijn hengel uit. Op een dag kom ik aan bij een bankje waarop twee mensen zitten. Ik gooi mijn hengel uit en vang een snoek. De man op het bankje reageert daarop en is heel verbaasd dat ik de snoek terug laat glijden in het water. In het land waar hij vandaan kwam eet je kennelijk op wat je vangt. In een mengelmoes van Duits en Engels raken we aan de praat. Hij vertelt dat zijn vrouw en hij uit Pakistan zijn gevlucht. Zijn vrouw Nargis rechtstreeks naar Nederland maar Yasir via het Midden-Oosten naar Duitsland. Nargis woonde inmiddels in Oudorp maar Yasir nog steeds in Duitsland. Ze willen graag samen zijn maar door alle moeite met instanties gaat dat niet zo makkelijk.
Hulp
We nemen afscheid en ik fiets naar huis. Maar onderweg moet ik denken aan de dag daarvoor op mijn werk; we hadden het over iets kleins doen voor iemand wat soms heel groot kan uitpakken. Ik ben omgedraaid en terug gefietst waarna ik Nargis en Yasir heb gevraagd of ik ergens mee kon helpen. We hebben telefoonnummers uitgewisseld en een paar maanden later belde Yasir. Hij woonde inmiddels bij Nargis en ik heb ze geholpen met verplichtingen en zaken als papierwerk maar ook met praktische zaken zoals het ophangen van een lamp.
We hebben nog steeds contact en eten soms bij elkaar. Nargis werkt als Skincare specialist en Yasir als taxichauffeur. Gelukkig spreken ze nu ook een beetje Nederlands dus de communicatie is gemakkelijker. Alhoewel ik echt mijn best moet doen om niet steeds terug te vallen in het Engels omdat ik dat op mijn werk ook veel spreek.’ En lachend eindigt Peter ons gesprek
Ik realiseer me weer eens hoe leuk de rubriek ‘zomaar een Oudorper’ is. Iedereen heeft een eigen verhaal en dat van Peter is zonder meer prachtig! Steeds weer ontmoet ik bijzondere mensen met het hart op de goede plek.
Dit keer heb ik de volgende ontmoeting alweer te pakken; een interview met Nargis en Yasir voor de volgende editie!