Waterbed

Een waterbed heeft zowel voor- als nadelen. Een goede reden om een waterbed te kopen is het comfort en de lange levensduur. Nadelen van een waterbed zijn onder andere de kans op lekkage, een hoge energierekening en deining.

Er zijn mensen die zweren bij hun waterbed en die enkel voordelen ervaren. Daartegenover staan zij die onmogelijk over te halen zijn. Tot die laatste groep behoor ikzelf.

Waarschijnlijk hebben veel mensen nog nooit op, wat ik schamper een zak met water noem, gelegen. Omdat ik die bijzondere ervaring wel heb, durf ik te stellen dat zelfs de overweging er een aan te schaffen is uitgesloten.

Van alle nadelen is deining de meest belangrijke verklaring hiervoor; iedere beweging wordt gevolgd door een repeterende hekgolf die, gelijk woelige baren op zee, je eerder wakker schudden dan in slaap sussen. Zelfs in- en uitstappen is een hachelijke onderneming die te vergelijken valt met een duik in een zwembad waaruit enkel rollend te ontsnappen is. Nu kan het aanbrengen van stabilisering dit grotendeels wegnemen maar verdwijnen doet het niet. Dit fenomeen wordt ook wel het waterbedeffect genoemd.

De term waterbedeffect wordt ook gebruikt wanneer een probleem dat op de ene plaats wordt aangepakt elders weer verschijnt. Dit kan gebeuren bij beleid dat overlast van daklozen of verslaafden bestrijd enkel door straten schoon te vegen; de overlastgevers wordt daarmee geen andere optie geboden dan zich naar andere plekken te begeven.

Iets dergelijks speelt zich af in de Spoorbuurt. Vooraf wil ik stellen dat de overlast die bewoners ervaren aangepakt moet worden. Je zal er maar wonen en dagelijks, vooral ’s nachts, mee geconfronteerd worden. Maar de gedachte dat enkel met camera’s en surveilleren het probleem de wereld uitgeholpen wordt, is wel heel naïef.

Zo kan het gebeuren dat bankjes in Oudorp plots bezet gehouden worden door dak- en thuislozen. Tijdens mijn wandelingen zie ik soms zelfs een tentje verschijnen en lijkt er onder het viaduct bij de Nollen een soort hotelfunctie te ontstaan.

De mensen zelf mag niets kwalijk genomen worden; hun persoonlijke en vaak complexe achtergronden verklaren hun gedrag. Daarmee hoeft dit zeker niet te worden goedgekeurd maar het schreeuwt wel om begrip en hulp. Dat laatste is het werkelijke probleem; jarenlang uitkleden van publieke voorzieningen als (nood)opvang, geestelijke gezondheidszorg en ambulante hulp blijven nu eenmaal niet zonder gevolg. Dus zeg ik, laat handhaving gepaard gaan met hulp voor die mensen!