MICHELLE, MA BELLE

De opengebroken trottoirs en opritten bezorgden Oudorp wekenlang greppels waarin glasvezelkabels getrokken of geschoten werden.

Als gealarmeerde stokstaartjes steken er inmiddels overal oranje eindjes tussen tegels en stenen uit.

In ons geval hebben monteurs de glasvezel doorgetrokken tot in de meterkast opdat we de geneugten van razendsnel internet en ultrascherp beeld kunnen ervaren. Niet dat we daar behoefte aan hebben want onze kabelverbinding is snel en scherp genoeg. We hebben toch voor aansluiting gekozen omdat het afhankelijkheid van de kabel opheft mocht de kwaliteit of prijs om een overstap vragen.

Onwillekeurig drong zich de vraag op of de toegenomen mogelijkheden en verbeteringen in de afgelopen decennia voldoen aan behoeften. Ik kijk slechts naar drie, hooguit vijf zenders van de zeventig die beschikbaar zijn. Internet staat bol van beloften die niet zelden zo niet nooit worden vervuld. De snelheid is indrukwekkend maar de overdaad aan informatie en beelden leiden af van de omgeving en de massale prikkels doven alle overige hersenactiviteit. Akkoord, zonder kan niet meer maar of je er gelukkiger van wordt waag ik te betwijfelen.

Hoe anders was dat toen ik voorop de fietsstang met mijn vader naar de elektronica-winkel ging. Zijn doel was de aanschaf van een radiomeubel met pick-up en twee weken later stond het apparaat in de voorkamer. Een oplichtend kattenoog transfereerde ons naar de uiteinden van de wereld waarvandaan nieuws en muziek tot ons kwam. Schijven vinyl brachten de geluiden van mijn vaders voorkeur ofwel marsen van de politiekapel en egerländer muziek van Ernst Mosch.

Op een avond bood de radio onvergetelijk gevoel van geluk. Mijn drie zussen hadden zich voor het toestel gevleid waaruit de klanken van een liefdeslied opstegen. Nooit vergeet ik dit tafereel ingeleid door de magische woorden ‘Michelle, ma belle’.

Drie jaar later bezochten we de elektronica-winkel opnieuw. Deze keer ging het om een televisietoestel. Hard nodig voor een sportliefhebber als mijn vader die op zijn werk mee wilde praten over olympische prestaties van landgenoten in Mexico.

De zwart-wit beelden vertoonden zoveel ruis dat het leek of de tropische omgeving was overvallen door een sneeuwbui. Voor mij bood het toestel onvergetelijke uren op woensdag- en zaterdagmiddagen.

Dergelijke gevoelens van geluk en verwondering dankzij vooruitgang heb ik sindsdien niet meer gekend. Het enorme aanbod vervlakt beleving waar prikkeling en verwondering wordt beloofd.

Nou, ik ben er nog niet uit. Vanavond maar eens een serie streamen in onze thuisbioscoop.